METAMORPHO

...abriu os ollos, ergueuse lentamente da cama, puxo os pes nas zapatillas e foi en mediosono cara o baño. Abriu o grifo e deixou correr a auga, agardando a que se quentara un pouco. Comezou a lavar a a cara, e a traves do vapor da auga quente, viu con susto breve algo no espello que non agardaba. O principio non sabia que era. Unha sensacion indefinida ainda, pero evidente, de que algo non estaba ben na sua cara. Fixouse mellor. Os ollos. Sempre foran de cor pardo. Agora amosaban certos tonos azuis. Xulio sentiu un arreguizo. Trataba de mirarse mellor no espello cando a alarma do busca o trouxo de volta a realidade. Decidiu non pensar no que vira. Atribuiu o incidente a cansancio, a stress, a que todavia era pola maña e ainda non estaba esperto de todo, unha breve alucinacion, un efecto optico momentaneo...
Saiu a rua cando rematou de vestirse. Parou no quiosco de todolos dias a comprar o noticiario.
-Sentalle ben ese novo cor de pelo- dixo a quiosqueira.
-¿Que?-respostou confuso Xulio.
-Si. A nova cor do pelo. Onte tiña vostede o pelo mais escuro. ¿Non tinguiu vostede o pelo?
-N...Non...
-Ai! Perdoe, debe ser enton cousa miña. A memoria, xa sabe...

As mans tremianlle un algo. Agarrou a prensa e camiñou cara o traballo. Non queria pensar no incidente coa quiosqueira. Trataba de non mirar o seu reflexo nos escaparates. Camiñaba teso, coa vista fixa cara diante, ata que chegou a oficina. Ali estaba Ramon, o seu compañeiro.

- Bos dias, neno. Remataches o inform...Ostia. Notoche cambiado. ¿Cortaches o pelo?

Xulio quedou parado e mudo. Un suor frio comezaba a cubrirlle a espalda.

-Perdoa, Ramon...te...teño que ir o baño...
- Vai, home, vai. Non te cagues enriba! Hahaha!

Pechou a porta con pestillo. Estaba de espaldas contra o espello. Tiña medo. Non queria mirarse fronte a fronte. Non queria saber que estaba pasando. Enton mirou as mans. De novo un tremor por todo o espinazo. Aquelas non eran as suas mans. Aparecian nelas cicatrices que xulio xamais tivera. Eran mais finas, de dedos mais longos, e pel mais branca.

Agora si. Aquilo era demasiado. Era definitivo. Xulio estaba cambiando. Non lle quedaba outra que xirar a testa e enfrontarse o reflexo no espello. Ainda asi non foi quen de facelo. Descorreu o pestillo e saiu tambaleante e entumecido do baño. Recolleu o seu gaban e o maletin e case a carreira disculpouse con Ramon, pero tiña que irse, xa che contarei, non podo explica-lo agora.

-¿Pero estas ben home? Notote moi raro esta mañan. Estas como...diferente. Pareces outra persoa...

Pero Xulio non o escoitaba. Xa saia case correndo a rua, cos pensamentos enredados. A mente chea de nubeiros grises. Non daba creto o que lle estaba pasando. Non se lle ocurria que podia facer. Decidiu tratar de calmarse. Igual so era cousa dos nervios. Unha mala xogada da cabeza. Pensou en facer a ultima proba e de paso tomar ese cafe que empezaba a necesitar. Dirixiuse cara a cafeteria onde acostumaba parar polas mañas. Sentouse nunha mesa o fondo. O camareiro de todolos dias achegabase a tomarlle o pedido.

- Bos dias. ¿Que vai tomar?
Xulio miraba para el estupefacto. Levaba vindo a esta cafeteria case dous anos. Xa falara moitas veces co camareiro. Non eran amigos, claro. Pero coñecianse dabondo.

- U...un...cafe con leite...por favor...
- Perdoe, pero a sua cara resultame moi familiar, pero...Non quero molestalo, pero e que...E tan extraño. ¿Non e vostede de por aqui? Tal vez un parente dun amigo... Xa lle digo, soame tanto a sua cara...Pero non lembro de que. Perdoe, agora mesmo lle traio o seu cafe.

Cafe desperdiciado, porque Xulio deseguida saiu outra vez a rua. Estaba hiperventilando. A cabeza daballe voltas e o corazon repicaba apresa. Faltaballe o aire. Non sabia que facer, asi que colleu camiño cara o seu apartamento. De supeto cpomezoulle a soar o movil no peto. Colleuno nervioso.

-¿S...si?
- Hola, Xulio. Son Cristina. Tiña que facerche un encargo.
- Di...dime. ¿Que podo facer por ti?
- Xulio, ¿estas ben? ¿Que che pasa na voz?
- Na...nada estou ben. So un pouco canso...
- Pero...tes a voz tan...¿Xulio, eres ti? Non me estaras a gastar unha broma cun compañeiro.
- Non...Son eu...
- Que voz tan extraña...Da medo! Debe ser cousa do telefono. Xulio...¿Xulio?

Xulio cortara a comunicacion. Corria coma un tolo en direccion a sua casa.
Cando chegou abafado, tremianlle as chaves nas mans, tratando de dar coa pechadura. Abriu o portal. Dentro estaba unha veciña. Tivo que subir con ela no ascensor.

-¿A que piso vai vostede?
-O 5º.
-Ah! Debe ser vostede amigo...ou mesmo parente de Xulio Quiroga. Si, ten un aire con el.
-S...Si...
-¿Viu de visita? Un bo rapaz este Xulio. Debe ser vostede o seu primo, ¿non si? Notase que son da familia. Bueno eu baixome aqui. Bos dias.
- B...bos dias...

Cando chegou o 5º, Xulio sentia panico pensando en sair do ascensor e entrar en casa. Pero era absurdo. Ali non podia quedar. Teria que enfrontarse finalmente consigo mesmo. Non habia mais remedio. Sacou as chaves. Abriu a porta. Lentamente, cos musculos tensos e a respiracion entrecortada atravesou o pasillo e foi cara o baño. Acendeu a luz, e cando xirou os ollos para mirar no espello o seu reflexo, un estremecemento de puro medo guindouno forte contra atras, e caiu contra o chan en espasmos.
Agora. no espello, non quedaba reflexo ningun.