ESCEAS DE RISCO

Na escea miramos unha persecucion entolecida polas ruas da cidade protagonizada por Weiner Robertstrumpf, afamado actor do xenero de accion, perseguindo a un malencarado delincuente. Agora atopanse no momento da pelexa na ponte. Perigo, emocion. Nestas o noso protagonista cae empurrado polo malandro inimigo. A escea e espectacular. Unha caida limpa dende uns 12 metros grabada con camara fixa nunha sola toma. ¿Como se consegue grabar algo asi?
Falanos Xems Stand, o director do film "Adrenalina Mix", o cal pertencen as imaxes que acabamos de ver:

"Non. Por unha cuestion de etica do espectaculo cinematografico nunca usamos bonecos para sustituir os actores. Perderia credibilidade. E eu como director asociado o grupo dos Ultrarealistas Filmicos, non me podo permitir trucos baratos. Por respeto o espectador. Se no guion se especifica que o protagonista cae dende 12 metros, pois dende esa altura debe caer. Un boneco ou os trucos de montaxe non van co meu estilo. Eu ofrezo realidade en celuloide. Pero claro, neste tipo de accions enfrontamonos o dilema de que poucos actores se prestan a correr riscos nas rodaxes, e esta esa maldita clausula E-17, que compromete os directores a respetar a integridade fisica dos seus actuandos. Asi que algo tiñamos que facer. Necesitabamos dobles. Pero necesitabamos os mellores. No pasado usabanse dobres suicidas para esceas realmente espectaculares. Normalmente o equipo de rodaxe trasladabase a algun rincon perdido no mundo e a cambio de cartos para as familias necesitadas, usaban a persoas para rodar unha escea unica. A ultima escea deses dobres. Eran esceas conmovedoras. Cheas de dramatismo perturbador e emocionante. Conseguian poñer o pelexo de galiña. Logo, claro, volveu a oleada de conservadurismo, e ese tipo de esceas mortais foron ilegalizadas. Na etapa final deste tipo de filmes chegouse a aproveitar o vacio legal existente respecto o asunto, e rodaronse as ultimas esceas de risco maximo con voluntarios, que a cambio de favores economicos para os seus parentes, prestabanse a rodar este tipo de esceas. Cando os suicidas voluntarios foron tamen prohibidos, abriuse o espacio para os enfermos terminais e pacientes que reclamaban a eutanasia, e que querian rematar a sua vida filmados por sempre en 16mm nun instante de absoluta beleza final. Hoxe en dia ninguen practica xa a rodaxe deste tipo de esceas. A lei e forte e as sancions moi duras. Pero eu fun moi afortunado. Din coa miña solucion cando topei a Rui Quercks, o dobre perfecto."


Diriximonos a residencia de R. Quercks, no extraradio da cidade. Unha vez ali vemos unha destartalada caravana nun descampado desolador. Un can atado a unha cadea ouveanos. O propietario sae da caravana embozado nun albornoz de cores gastados. E o señor Rui Quercks que nos invita a pasar. Unha vez dentro contanos parte da sua historia:

"De seguro que alucinaches co meu fogar, ¿non si? Pasalles a todos. Teño cartos dabondo, pero nin me gusta presumir de posesion materiais, nin me sentiria comodo nun palacete. Isto e vida. Sinxela e tranquila. Pouca xente se achega por aqui gracias o aspecto de descampado para ionquis que ten a miña finca. Xa lle digo, non me falta de nada e disfruto do anonimato. Salvo o cu dos famosos actores nas esceas que non se atreven a rodar e cobro un cheque xeneroso. Si, eu participei coma dobre de esceas de risco en centos de filmes. A maioria eran peliculas basura para consumo rapido. As esceas eran pateticas, todas rodadas con trucos. Era todo tan seguro e controlado que non entendo por que me contrataban a min coma dobre para facer algo que o mesmo protagonista poderia facer con total tranquilidade. Pero enton apareceu Xems Stand, o afamado director ultrarealista, e propuxome proxectos mais serios. Cine de verdade rodado sen trucos. Enton si que sentin o cine realmente. Nas suas peliculas, sempre fieis o guion, se habia, por exemplo, unha navallada, a escea era rodada sen maquillaxe nen efectos. De feito a maioria das miñas cicatrices son producto dos films de Stand. Observe esta pequena desviacion no beizo. ¿Viu vostede a pelicula "Metralla 2050"? Seguro que lembra a escea da explosion. Pois daquela arrastro este pequeno defecto. Teño parte das pernas queimadas polas esceas de lume sen traxe ignifugo. Pero vera, xa de pequeno, eu notaba que era bastante mais inmune a dor que a maioria dos rapaces. E mais, dalgun xeito disfrutaba de certo grao de dor. Lembro unha anecdota de pequeno, cando unha vez lle pedin o meu irman que me dese puñadas e me pegase. Comezou a darme golpes e eu ria e pedia mais. O final a cousa acabou nun castigo tremendo que nos puxo a miña nai cando mirou como me deixara a cara o meu irman. Dende aquela non voltei pelexar mais con el, pero no colexio buscaba bronca constantemente e non era dificil apañar unha paliza. Eu disfrutaba da miña dor e faciame mais forte e resistente os golpes. Comecei a experimentar cos saltos dende as alturas. Unha vez saltei de espaldas a unha base de area dende os dez metros de altura. Dous meses de hospital e dous de repouso, pero o subidon e o gozo que sentin nunca se me esquecera. O final aproveitei as miñas cualidades e saqueilles proveito no mundo do espectaculo. Asi que cando na ultima pelicula, Stand me falou da escea da caida de 12 metros dende a ponte, para min foi pan comido. Claro que acabei con mazaduras e algun oso fracturado, pero a escea e perfecta, impactante. Tan real e natural como na vida mesma. Xems Stand e un xenio do cine. Sabe captar a enerxia do mundo a traves das suas imaxes. Penso traballar con el no seu seguinte proxecto, "Ruleta Rusa". De seguro que o ei pasar ben."