MISION FALLIDA

Eu estaba, coma todos, inquedo. Buliamos dun lado a outro, agardando o noso momento, impacientes. No ambiente respirabase emocion, nerviosismo e certa intranquilidade contida. Todos sabiamos porque estabamos ali, pero ainda asi, e a pesar de todo, a mision tiña moitos mais riscos que beneficios. Naceramos para este momento. Era a nosa natureza e o momento mais importante das nosas curtas vidas, pero eu preguntabame por dentro se non haberia outro xeito de face-las cousas, e ainda que era imposible cambiar a nosa situacion, un sempre sinte que pode tentar cambiar o seu destiño. As angustias entrabanme agora que se achegaba a accion final. A medida que notaba que o noso tempo estaba por vir e preparandome para a carreira final pensaba que o mellor muitos dos que estabamos ali, tiñamos dubidas, e ainda asi, nada podiamos facer. As primeiras sinais comezaron a chegar e fumonos preparando e organizando. Era unha carreira de todos contra todos. E so podia haber un vencedor.
De supeto, notamos como con forza, unha marexada succionaba-nos e nos arrastraba por un tunel longo. Eu sentin o panico cando puiden ver o fondo algo que non tiña ollado en toda a miña vida, pero deseguida souben que aquilo non era bo. Todos iamos morrer e non haberia nen sequera un vencedor. A mision seria un fracaso. A medida que me achegaba co resto dos compañeiros o fondo do tunel, mais e mais crecia aquela cousa a que chamaban luz e que, coma nos explicaran dende sempre, era a sinal de que todo fallaba. A escuridade e boa. A luz mata. Tratei de correr cara atras, dar media volta e fuxir daquela luminosidade que crecia e crecia, pero era imposible, milleiros dos meus compañeiros empurraban cara adiante, cara a luz, e a morte achegase xa...

Enton o home colleu un anaco de papel hixienico, limpou as gotas de esperma, e deixouse cair relaxado nun agradable sono post-masturbatorio.