CUMIO

Por detras das nubes alo enriba podianse observar os altos cumios da montaña. O pe do camiño de ascenso estaban acampados medio cento de monxes e aprendices, que viñeran escoitar o discurso do Gran Sabio, o cal falara con grandes verdades, e dispuñase a iniciar a escalada o alto do pico sagrado, para, coma dixera, atopar a verdadeira senda da iluminacion. Muitos dos presentes sentian medo de realizar tan perigosa excursion, asi que o final so seis dos monxes mais fortes se aventuraron a acompañar o Gran Sabio na sua busqueda, namentres os demais quedarian a rezar os espiritus benevolos para pedirlles proteccion e boa sorte na sua empresa.

Os sete homes partiron na busqueda da verdade ultima ben cedo na mañan, e por recomendacion do Gran Sabio, non levaron viveres, pois coma explicou, a montaña proveeria, e por respeto, deberian deixar atras todo, agas as suas tunica de homes santos. Os seis monxes pensaron que aquilo era demasiado temerario, pero confiaban no criterio do Gran Sabio, e continuaron o ascenso.

Durante os sete dias que durou o ascenso beberon auga de neve, e comeron algunhas prantas e refuxiaronse do frio da noite e das alturas en agochos nas pedras. Todos agas o Gran Sabio que non probou bocado e pasou as noites meditando a intemperie. A medida que ascendian os alimentos eran mais dificiles de topar, e cando chegaron por fin o cumio, o Gran Sabio sentouse e falou:

-Este e o final do camiño. Eu ei quedar aqui, agardando as verdades do mundo que so poden ser respostadas dun xeito. Eu gastei as miñas ultimas forzas en subir ate aqui, e aqui quedarei. E vos, ¿que faredes agora? Queriades coñecer a verdade suprema, ¿non si?

Os seis monxes quedaron calados e aterecidos uns intres mentres por dentro poñian a proba a sua forza e a sua fe na busqueda dos misterios ultimos do mundo.